هرکارشناس یک رسانه
بازدید: 1,629 نمایشبهزیستی یک سازمان اجتماعی است که از قبل از تولد انسان با مباحث ژنتیکی تا دوران سالمندی و مراقبت از سالمندان در امور مربوط به سلامت انسان ها مداخله دارد.
این یادداشت را برای نشریه بهروزی-وابسته به بهزیستی استان- درآبان ماه سال جاری نوشتم.
هرکارشناس یک رسانه
بهزیستی یک سازمان اجتماعی است که از قبل از تولد انسان با مباحث ژنتیکی تا دوران سالمندی و مراقبت از سالمندان در امور مربوط به سلامت انسان ها مداخله دارد. عضویت در سازمانی با این گستره فعالیت، که از زاویه ای، بیش از طول عمر یک انسان است به یقین با سازمان های دیگر متفاوت است و فعالیت در آن نیازمند روحیات خاص خود است.
خصوصیت دیگر و البته بارز سازمان بهزیستی به هم پیوستگی وظایف حوزه های تخصصی آن است، به گونه ای که سهل انگاری و بی تفاوتی در یک حوزه، سنگینی بار را بر دوش حوزه دیگر افزون می سازد، به طور مثال، آثار پر هزینه ی هر گونه قصور در حوزه پیشگیری از آسیب ها، در حوزه اجتماعی قابل رویت است و اینچنین است مشاهده ی آثار کوتاهی در حوزه پیشگیری از معلولیت ها، در حوزه توانبخشی، و طبیعی است برای سامان دادن به این آسیب ها در دو حوزه ی مذکور نیازمند منابع مالی هستیم که تامین بخشی از آن بر عهده حوزه مشارکتها گذاشته شده است. خلاصه آنکه این سازمان همچون قطاری در حال حرکت است که هیچ واگنی نمی تواند خود را از آن مجزا بداند. در واقع یک کارشناس تخصصی توانبخشی به همان اندازه باید به اجرای صحیح طرح های پیشگیرانه ی سازمان، حساسیت داشته باشد که یک کارشناس تخصصی آن طرح در حوزه پیشگیری؛ و همین میزان حساسیت، در یک کارشناس حوزه اجتماعی نسبت به طرح های پیشگیرانه انتظار می رود. چرا که تلاش یک کارشناس حوزه توانبخشی یا حوزه اجتماعی و همچنین حوزه مشارکتها برای ترویج و پوشش حداکثری یک طرح پیشگیرانه، در واقع تلاش او برای کاهش اثرات سوء ناشی از عدم اجرای طرح است، و به عبارتی آن کارشناس در موضعِ کاهشِ ورودی حوزه خود فعالیت می کند و به قولی آب به آسیب خود می ریزد! و بار آینده ی حوزه خود را کاهش می دهد.
پیشگیری از تنبلی چشم در کودکان سه تا شش ساله، در قالب یک طرح، در طول ۱۶ سال گذشته برگزار شده است، طرحی که بنا به گفته ی کارشناسان تخصصی، کودکان را از نابینایی یک و گاهی دو چشم رها می سازد و در واقع بخشی از بار آینده این سازمان را می کاهد. پایین بودن هزینه های این طرح و از طرفی اثرات بسیار مهم آن ( جلوگیری از نابینایی یا کم بینایی کودکان) می طلبد تا روحی جمعی بر سازمان حاکم شود و هر کارشناس و کارمند در هر نقطه ای از این استان، این حساسیت را نشان دهد و خود را بخشی از مجریان این طرح بداند و برای اطلاع رسانی تا رسیدن به پوشش حداکثری تلاش نماید. کافی است به عنوان یک کارشناس این احساس تعلق را داشته باشیم و نسبت به کودکان ۳ تا ۶ ساله ی اطراف خود – خانواده، اقوام، همسایگان و همکاران و آشنایان- حساسیت نشان دهیم و با شعار « هرکارشناس، یک رسانه»، پرسش ساده ای را مطرح نماییم: ” شما چشم فرزندتان را معاینه کرده اید؟” و موجی در جامعه ایجاد نماییم و سیبِ لبخندِ حاصل این تلاش جمعی را در آینده ای نه چندان دور- کاهش معلولیت های بینایی- بچینیم.